Nederland moet helemaal stoppen met adoptie!
“Nederland moet stoppen met adoptie.” Dat was de titel van het artikel dat op 2 november 2016 verscheen op de site van Trouw.
Nu een aantal jaar later verschijnen weer verschillende artikelen waarin naar voren komt dat het kabinet de adoptie van kinderen uit het buitenland voorlopig helemaal stop moeten zetten. Dit is een conclusie getrokken door de commissie-Joustra. Het rapport moet nog verschijnen, maar voor hoever ik dit lees, is het een heftig besluit.
Op het moment dat ik deze artikelen lees dan begint een gevoel los te komen in mij dat ik niet kan omschrijven. Veel vragen komen naar boven, maar toch ook nog veel onbegrip. Ik schrijf dit artikel vanuit mijn perspectief als adoptiekind uit China. Een kind dat hier heel gelukkig is, een kind dat hier kind heeft mogen en kunnen zijn, een kind dat hier een liefdevolle familie heeft mogen ontvangen. Om vervolgens te zien in een artikel op onder andere NOS dat adoptie helemaal stopgezet moet worden, komt hard aan.
Ik geloof zeker dat veel onderzoek is gedaan voordat een dergelijke uitspraak als deze wordt gedaan, maar een soortgelijke uitspraak werd ook in 2016 gedaan en daar heb ik verder weinig meer van gehoord.
In 2016 werd hetzelfde standpunt aangenomen door de Raad voor Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming (RSJ). Deze raad werd gevraagd door de regering hoe potentiële adoptiekinderen het best beschermd kunnen worden. Volgens de RSJ zou bij adoptie het kind niet altijd voorop staan omdat het handelt op basis van vragen uit de ‘markt’, terwijl dit wel is afgesproken in internationale verdragen.
De RSJ vindt dat een financieel probleem van de biologische ouders niet de reden mag zijn dat een kind ter adoptie wordt afgestaan. Volgens deze organisatie moet eerst hulp geboden worden bij deze ouders en als het echt niet gaat, moet gezocht worden naar een (pleeg)gezin in eigen land. Op die manier zou contact met hun biologische ouders mogelijk blijven.
In de huidige artikelen wordt weinig gesproken over waarom dit standpunt wordt aangenomen. Wel wordt aangegeven dat de commissie het kabinet adviseert om adopties uit het buitenland te stoppen na ernstige misstanden. Volgens de commissie is sprake van ernstige misstanden bij adopties van kinderen uit Bangladesh, Brazilië, Colombia, Indonesië en Sri Lanka tussen 1967 en 1997. Verder wordt gesproken over kinderdiefstal, kinderhandel, corruptie, vervalsing en diefstal van documenten, onethisch handelen van ambtenaren en het onder valse voorwendselen overbrengen van adoptiekinderen.
Natuurlijk weet ik bij lange na niet wat allemaal gebeurd om mij heen of wat er nu echt is gebeurd tijdens mijn eigen adoptie. Ik kan alleen praten over hoe ik het nu heb en wat de adoptie met mij heeft gedaan als persoon. Het is heftig om te zien dat deze situatie gaande is, maar om eerlijk te zijn gebeurde dat niet alleen in de bovenstaande landen. In 2018 ben ik met mijn gezin naar China geweest, om mijn jongste broertje op te halen. Daar ontmoette ik een man die ons hielp tijdens deze adoptie. Deze man is opgegroeid in een kindertehuis en kent menig mens in de adoptiewereld. Hij heeft in de jaren veel ervaring opgedaan en strijdt voor een zo goed mogelijk leven van adoptiekinderen. Ik weet het nog heel goed, wij zaten in een restaurant met ons gezin en deze man zat er ook bij. Ik wist door het uitzoeken in 2016 wel dat het één en ander niet zou kunnen kloppen in adopties. Toch hadden wij het aan tafel over deze man en hoe hij in deze adoptiewereld terecht is gekomen. Dat was het moment waarop hij het volgende beschreef: In China is een periode geweest dat je geld kon krijgen als je een kind bij een kindertehuis bracht. Hoeveel dat was? Dat weet ik niet meer, want eerlijk gezegd maakte dat geen indruk op mij. Als ik hieraan denk, komt verdriet naar boven. Hij vertelde dat een moeder aan het koken was, haar kind in de woonkamer zat en dat haar kind ineens verdwenen was. Ze heeft haar kind nooit teruggevonden. Zo zijn een aantal jaren geleden veel kinderen verdwenen en dus daadwerkelijk verhandeld. Natuurlijk wil ik geloven dat dit bij mij niet het geval was, toch is het soms lastig. Ik wil nog altijd geloven dat mijn zogenaamde biologische ouders mij te vondeling hebben gelegd omdat ze niet voor mij konden zorgen en het beste voor mij hadden gewild.
Daarna vertelde hij dat er in China goede stappen zijn gemaakt waardoor het veel makkelijker wordt om je ‘biologische ouders’ te vinden als geadopteerde uit China. Er wordt DNA verzameld van elke inwoner in China. En als een kind wordt geboren, moet een nieuw paspoort en nog andere maatregelen zorgen dat hoe dan ook de gegevens (en DNA) in het systeem staat in China. Als een kindje of zijn ouders wordt gezocht, dan is dit veel sneller mogelijk. Op deze manier zijn gestolen kinderen verleden tijd in China. Overigens wordt ook geen ‘beloning’ meer gegeven voor het opgeven van een kind aan het kindertehuis in China. Met al deze kennis in het achterhoofd en het doen van heel wat onderzoek, vraag ik mij stevig af waar het advies van de commissie op is gestoeld om adoptie helemaal stop te zetten.
Als ik vanuit mijn eigen positie mag oordelen, als geadopteerd kind uit China in een gezin met nog vier andere geadopteerden uit China, dan is de gedachte dat ik een ‘gestolen baby’ zou zijn altijd pijnlijk, maar in principe maakt dat voor mijn leven nu niet meer uit. Ik ga niet op zoek naar mijn zogenoemde ‘biologische ouders’. Waarom niet? Omdat ik hier mijn ouders heb, mijn gezin en meer liefde en warmte dan ik ooit had mogen dromen en wellicht krijgen in China.
Het is een feit dat ik geadopteerd ben, wellicht in het ‘verkeerde’ tijdperk. Ik ben in 2000 geadopteerd. Een tijd waarin er wellicht nog een handel was in jonge kinderen in een tijd van de éénkindspolitiek. Toch geloof ik er stevig in dat dit leven, mijn leven is. Ik lijk niet op mijn ouders als het gaat om het uiterlijk, maar in gedrag ben ik zeker mijn ouders. Zij hebben mij gemaakt tot de persoon die ik ben. Ik ben hun kind en niks anders. Daar ben ik ze dankbaar voor.
Ik vind het lastig om te zien dat hierover gesproken wordt. Want wat gebeurt er met kinderen die daadwerkelijk te vondeling worden gelegd? Moet het geluk en de kans op beter leven in een goed ontwikkelde wereld met meer zekerheid ontnomen worden omdat deze vreselijke dingen gebeuren door geadopteerd te worden? En als kind pas mag komen na een jarenlang proces waarbij ouders tot op de bodem zijn uitgezocht en gesprekken hebben gehad?
Als deze regel of wet was gekomen na mijn adoptie, wat was er dan gebeurd met mijn zusje en broertjes? Waar moesten zij naartoe en wat was hun toekomst geworden? Wat is de toekomst van de kinderen die niet meer naar Nederland zouden mogen als dit gebeurt? Mochten er misstanden hebben plaatsgevonden, dan vind ik dat natuurlijk een kwalijke zaak, maar is dit een reden om de gehele adoptie stop te zetten?
Ja om problemen voor dit kleine deel te stoppen, maar wat gebeurd er met de overgrote groep kinderen die echt geen ouders hebben, echt geen onderdak en geen kans op een toekomst? Wie zorgt voor deze kinderen?!
Ik weet niet hoe het in de andere landen gaat met adoptie, maar wat ik wel denk te weten is hoe het in China gaat. Ik zou het heel erg vinden als wij als Nederland de kans op beter leven van zoveel kinderen, die hier zelf nooit voor hebben gekozen, zullen ontnemen!
Het artikel dat ik in 2016 schreef: http://annelynnslifestuff.blogspot.com/2016/11/nederland-moet-stoppen-met-adoptie_2.html
Bronnen:
Reacties
Een reactie posten